EVENWICHTSKUNST

Ik ben er snel voorbij gereden om 50 meter verder mijn fiets neer te kwakken en mijn fototoestel te pakken om ze te kunnen verpixelen. Net toen ik mijn camera aan had staan waren ze er, dus de instellingen zijn zozolala, het ging wat te snel voor mijn digitale schildpad. Ik vroeg aan de vader of ik ze mocht fotograferen, en pa grijnsde dat het goed was. Het jongetje werd niks gevraagd, maar aan zijn wantrouwige blik te zien had hij het liever niet gehad. Maar dat zag ik pas thuis op het scherm.

Dit zou je nou nooit een Hollandse vader zien doen. Die zou hem op zijn hoofd plaatsen niet in zijn hoofd halen. Nee, je moet echt in de Afrikaanse traditie staan om zoiets te verzinnen. Eigenlijk is het heel efficiënt, alleen je moet een evenwicht bezitten dat je in de rust van het platteland kunt ontwikkelen en toepassen, in de stad is dat veel moeilijker.

En dat letterlijke evenwicht heeft volgens mij ook met geestelijke stabiliteit te maken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik mijn geestelijk evenwicht beter in een stad als Amsterdam kon ontwikkelen dan in een rustig dorpje in Drenthe of in een klooster, dat leek me veel te makkelijk. Als het in een drukke stad lukt, is het pas echt, zoiets. De laatste tijd denk ik daar wat genuanceerder over.

Enfin, ik vond het in ieder geval wel twee grappige foto’s.

groetekus
rené