ERWIN OLAF IN DEN HAAG
In het fotomuseum en het naastgelegen Gemeentelijke Museum van de Haag zijn er twee overzichtstentoonstellingen van het werk van Erwin Olaf, of eigenlijk is het er één die in tweeën is gesplitst. Jan en ik zijn er vrijdag geweest.
We begonnen met het Fotomuseum en daar bleek zijn oude werk te hangen. Iconische foto’s waren er bij zoals van de naakte jongen met een spuitende fles champagne voor zijn kruis en die van prinses Diana met haar gewonde arm. En dat zijn echt prachtige dingen. Maar er hingen ook foto’s bij die ik wat minder vond, smaken verschillen natuurlijk. Zo vond ik de Chess-foto’s waar hij mee beroemd is geworden tóén al niet aansprekend en nu nog steeds niet. En er hingen drie foto’s van kinderen met het syndroom van Down: daar had ik een aantal jaren geleden moeite mee VOORDAT ik ze gezien had in het Groninger museum, maar bleek ze toen in het echt fantastisch te vinden. Daar hingen nu drie kleinere exemplaren van en dat werkte nu voor mij veel minder. Dat is ook een nadeel van overzichts-tentoonstellingen vind ik.
De foto’s in het Gemeentelijk waren recenter en die vond ik over het algemeen mooier. Zijn techniek is natuurlijk overweldigend goed, werkelijk alles scherp en mooi uitgelicht. Af en toe vond ik het ZO perfect dat ik het een beetje reclame-fotografie begon te vinden en er een beetje kriegel van werd. Ik bedacht dat ik eigenlijk altijd op zoek ben naar dat soort belichtingen en evenwichtige foto’s, maar dan in het echt, dus niet in een studio of geënsceneerde locatie. Dat haal je in de werkelijkheid natuurlijk nooit, maar het streven ernaar komt vanwege het feit dat er gewoon fotografie-wetten zijn: en die wetten herken je bij iedere fotograaf.
Dat het resultaat van mijn eigen fotografie dus technisch niet kan tippen aan wat Erwin doet zie je goed aan de eerste foto van dit blog: korrelig, minder scherp, minder goede belichting etc. terwijl het toch wel een min of meer geënsceneerde foto is: ik zag de dames zitten en deed iets wat ik zelden doe: vroeg of ik ze mocht fotograferen. Ze zaten er zo prachtig bij.
Wat ik trouwens heel erg mooi vond was iets dat ik niet van Erwin Olaf kende: foto’s die bewogen of waar beweging in zat: met name de dames op een rij foto’s (foto hieronder) die af en toe een kleine beweging maakten en iets zeiden, b.v. love me. Echt bewegende foto’s waren dat.
En de mooie jongens, ja die foto’s vond ik echt prachtig. Maar ook de kwetsbaarheid die hij van zichzelf liet zien, het is sowieso een bijzonder mens met het hart op de goede plaats vind ik.
Groetjes
rené
