ER ZIJN VAN DIE DAGEN……………

…………DAT JE DENKT: IK GA MAAR EENS VAKANTIE-FOTO’S BEKIJKEN, MISSCHIEN HELPT HET!

En dit was zo’n dag. De foto is een zelfvoetret van juni dit jaar op Samos.

Of het helpt moet nog blijken, maar de dag rechtvaardigde de behoefte.

Ik had vrij vandaag en besloot toch maar weer naar mijn tuin te gaan. Het is erg zacht weer, vdtvhj, en ik ervaar het als een soort verlengd tuinseizoen, ik heb nog nooit zoveel in mijn tuin gedaan als dit jaar.

Toen ik aankwam zag ik dat de deur van mijn huisje open stond: ja hoor, ingebroken, voor de zoveelste keer, maar het blijft schrikken. De hangsloten die ik op mijn deur had gezet na de vorige inbraak waren met grof geweld uit de sponning getrokken. Binnen was het een rotsooi maar er was niks gestolen of kapot gemaakt.

Na opgeruimd te hebben ben ik eens verder op het complex gaan kijken: meer dan de helft van de huisjes in mijn laantje had hetzelfde lot ondergaan.

Ik heb meteen mijn overbuurvrouw gebeld van wie de veel betere sloten ook vernield waren en die is een belrondje gaan plegen.

Nergens leek er wat gestolen, niemand begrijpt er iets van. Koperdieven waren het niet, want dan zouden ze niet in alle werkkleding zijn gaan zoeken. Hongerige daklozen ook niet: het beetje eten dat ik had was er nog, terwijl ze de koelbox waar het in zat wel geopend hebben. Dure dingen: het enige dat ik had was een gloednieuwe accuboor, wel gevonden maar niet meegenomen, terwijl de opgeladen accu er bij lag. Ook elders geen dure goede fiets meegenomen, en ik zag nog wat verkoopbare spullen liggen. Vernielzucht ook niet, want behalve de sloten was er niks moedwillig stuk gemaakt.

Toen belde mijn moeder: je vader is aan het doodgaan, ik heb de gordijnen dichtgedaan. Hij is aan het afscheid nemen. Hier is hij: ik sprak met een totaal verzwakte vader die het niet meer zag zitten, hij voelde zich beroerd. Maar dat is al een half jaar het geval. Ik zei dat ik zondag zou komen als er niks nog ernstigers zou gebeuren natuurlijk. Mijn moeder heeft zijn dood al een keer of tien aangekondigd, en ondanks het feit dat ik het idee heb dat het ieder moment kan gebeuren maar ook nog maanden kan duren, legt zo’n mededeling toch een enorme druk op je, merk ik.

Enfin, mijn moeder zei dat ze gehoord had dat ze twee dagen in het ziekenhuis was geweest. Ja ma, ik heb u afgelopen dinsdag uit het ziekenhuis opgehaald, weet u dat echt niet meer, we hebben nog twee uur voor het raam op de negende verdieping zitten praten, uitzicht over Eindhoven. Nee dus, geen idee meer.

In de regen teruggefietst vanuit de tuin.

Je schijnt van de moeilijkste dingen het meest te leren. Ik hoop dat ik van 2011 genoeg geleerd heb om niet te hoeven blijven zitten en het jaar over moet doen. Gelukkig wordt 2012 nog erger, dus kunnen we NOG MEER leren, een geweldig vooruitzicht.

Morgen wordt het 28 graden en schijnt de hele dag de zon. Ik denk dat ik maar naar Zandvoort ga.

Groetjes

rené