EINDE

Foto René Louman

Eindelijk ben ik ertoe gekomen om de links naar al mijn gedichten weer te herstellen, en dat was een heel werk. In de rechterkolom van dit blog zijn sinds gisteren al mijn gedichten weer terug te vinden onder “al mijn gedichten”, een post met links die tot voor kort dus allemaal dood liepen op het opgeheven Volkskrantweblog maar nu doorlinken naar de desbetreffende posts op dit blog.

Eén gedicht kon ik nergens meer vinden en daarom plaats ik het nogmaals om te vieren dat het klaar is, en om het hele project rond te maken zodat ik nu weer nieuwe gedichten die ik eventueel ga maken in het rijtje kan plaatsen. Ik meen me te herinneren dat ik alleen in de herfst gedichten schrijf, dus wie weet.

Hoewel het niet precies de stemming weergeeft waarin ik me nu bevind, scheelt het niet veel. HIER is het door mij voorgedragen te bekijken.

EINDE 

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten

verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten

de klok staat stil, de poes is dood

het huis is kil, geen kruimel brood

——————————-

van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden

het leven hier vindt ook zijn weg

de stank is niet te harden

muizen knagen aan de vloeren

luizen bijten in mijn kop

ik zie de ratten stiekem naar me loeren

want de poes

is bijna op

——————————–

mij haren reiken tot het kleed

mijn nagels groeien door mijn schoenen heen

een ooglid beeft

wie weet dat ik nog leef

wie denkt mij al in’t graf

——————————————–

niemand belt,

niemand roept

niemand klopt op mijn deur

misschien komt er nog iemand af

op de geur.

Viktor Loman

 

PS: de foto is van vorige week: een woonboot in de Prinsengracht bij de Utrechtse straat