EINDE
Eindelijk ben ik ertoe gekomen om de links naar al mijn gedichten weer te herstellen, en dat was een heel werk. In de rechterkolom van dit blog zijn sinds gisteren al mijn gedichten weer terug te vinden onder “al mijn gedichten”, een post met links die tot voor kort dus allemaal dood liepen op het opgeheven Volkskrantweblog maar nu doorlinken naar de desbetreffende posts op dit blog.
Eén gedicht kon ik nergens meer vinden en daarom plaats ik het nogmaals om te vieren dat het klaar is, en om het hele project rond te maken zodat ik nu weer nieuwe gedichten die ik eventueel ga maken in het rijtje kan plaatsen. Ik meen me te herinneren dat ik alleen in de herfst gedichten schrijf, dus wie weet.
Hoewel het niet precies de stemming weergeeft waarin ik me nu bevind, scheelt het niet veel. HIER is het door mij voorgedragen te bekijken.
EINDE
ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten
verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten
de klok staat stil, de poes is dood
het huis is kil, geen kruimel brood
——————————-
van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden
het leven hier vindt ook zijn weg
de stank is niet te harden
muizen knagen aan de vloeren
luizen bijten in mijn kop
ik zie de ratten stiekem naar me loeren
want de poes
is bijna op
——————————–
mij haren reiken tot het kleed
mijn nagels groeien door mijn schoenen heen
een ooglid beeft
wie weet dat ik nog leef
wie denkt mij al in’t graf
——————————————–
niemand belt,
niemand roept
niemand klopt op mijn deur
misschien komt er nog iemand af
op de geur.
Viktor Loman
PS: de foto is van vorige week: een woonboot in de Prinsengracht bij de Utrechtse straat