DRAGERS

Het leven is kort in Nepal, de gemiddelde leeftijd is 57 jaar. Het leven is zwaar en de steden zijn ongezond, de hygiëne is overál belabberd en er zijn geen sociale voorzieningen voor ouderen. Tel uit je winst.

Een van de zwaarste bezigheden is het dragen: je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt op de rug meegezeuld. Aan de Jomsomtrek liggen allerlei dorpjes en die moeten bevoorraad worden en het grootste deel van die “weg” bestaat uit een ezelpaadje. Gebruiken ze dan geen ezels? Jawel, bij duizenden. Maar niet iedereen heeft kennelijk de beschikking over zo’n beest, want ik zag bijna evenveel dragers.

Maar wat mij het meest verbaasde: ook de grote westerse reisbureaus die groepsreizen organiseren maken meer gebruik van dragers dan van ezels. Vermoedelijk omdat ze goedkoper zijn: ik hoorde dat ze werkelijk schandalig weinig betaald krijgen. En als je ziet wat die dragers allemaal moeten versjouwen schrik je je rot. Hele kampementen gaan op de rug, van tenten en slaapzakken tot tafels en kookgerei, gasflessen en al. En waar ik echt elke keer kwaad over werd: het zijn geen lichte tafeltjes van kunststof, nee ze zijn van ijzer, loodzwaar!!!!! Alles voor de toeristen!! En als die om de een of andere reden niet meer kunnen lopen dragen ze zelfs díé.

Misschien denkt u: och die mensen zijn het gewend, die kunnen er goed tegen, voor hen is het minder zwaar dan het voor ons zou zijn. Nou, de dragers van die extreem zware pakketten rusten na elke paar honderd meter. Bij velen kan er geen lachje af van vermoeidheid. Ik zag ze vaak totaal uitgeput naast hun last in slaap gevallen. Ik heb een keer geprobeerd zo’n extreem ding op te tillen: ik kon hem zelfs niet van zijn plaats krijgen!!! Volgens de drager was hij honderd kilo.

Nou zijn ze een weg aan het aanleggen, met hamer en schop, en die is al gevorderd tot het plaatsje Beni. Maar ja, het gevolg is verstedelijking en een grove aantasting van het landschap. Beni is door die ontsluiting een klein Kathmandu geworden. Dus ja…..

groetjes
rené

De meeste dragers, ook de “honderd kilo” dragers, hadden niet meer dan slippers of sandalen aan!!

Dit was mijn grootste vrees, het ultieme nachtmerrie-scenario.

Hier zaten appels in. Het is de eigen oogst die ter verkoop naar Beni of Kathmandu gebracht moet worden, dus op de rug tot de plaats waar een vrachtwagen nog kan komen (iets voorbij Beni). Bij de dragers “voor eigen gebruik” zijn ook vrouwen, zo ook hier. De dragers voor de toeristen waren allemaal mannen.

Veel oog voor het fraaie landschap hebben ze waarschijnlijk niet meer, maar het dragen in de natuur lijkt me toch minder ongezond dan in de stad, hoewel de weg daar weer vlakker is.