DOHA, QATAR
Dat viel niet mee: donderdagavond terug uit Nepal, vrijdagmiddag aan het werk. Een deel van mij was weliswaar in Amsterdam aangekomen, maar een ander deel duidelijk nog niet. Ik zat kortom een beetje verdwaasd op mijn bureaustoel te bedenken wat ik ook allemaal weer geacht werd te doen.
Ik ben niet echt een planner, en ook dit was niet helemaal ingecalculeerd. Ik had in mijn hoofd zitten dat ik een dag eerder zou aankomen, woensdag dus, omdat ik die dag uit Kathmandhu zou vertrekken. Kennelijk had ik helemaal verdrongen dat we maar liefst twaalf uur op het vliegveld van Doha moesten zien door te komen. Op de heenweg was dat acht uur geweest, wat betekende dat we acht uur kou hebben zitten lijden. Buiten was het weliswaar 30 graden, maar binnen stond de airco aan, en niet zo’n beetje ook. De jassen moesten er aan te pas komen.
Wie schetst onze verbijstering toen we bij aankomst op het vliegveld verzocht werden naar een balie te gaan om een hotel te boeken. Aangeboden door Qatar Airlines. En ik kan u inmiddels verzekeren: ze hebben daar geen aftandse hotels zoals in Nepal. Het was een ware cultshock. Normaal maak ik geen foto’s van badkamers, maar voor deze keer heb ik Nina, mijn reisgenote, gevraagd om te poseren. Na vijfendertig Nepalese vieze, lekkende, donkere washokken, vaak in de buitenlucht, was dit van een ongekende en vergeten luxe.
En nu we toch in dit schatrijke oliestaatje waren wilden we het zien ook !! Moe of niet: na het gratis diner gingen we op de goeie gok aan de wandel. We bleken vlakbij de zee te zitten waar een boulevard langsliep. Matig verlicht weliswaar, maar we konden de sjeiks en de burka-dames met kinderen toch duidelijk onderscheiden. Na zo een kilometer gelopen te hebben zagen we een bijna voltooid Gugenheim-achtig museum en heel in de verte een skyline die aan New York deed denken. Daar wilden we natuurlijk heen. Maar geen taxi te bekennen. Toen we heel strategisch aan een echtpaar in westerse kledij vroegen waar we een taxi konden nemen werden we uitgenodigd mee te rijden omdat ze toch die kant op moesten.
Vanuit de verte had het er heel gezellig uitgezien, maar dichterbij gekomen bleek er werkelijk helemaal niks te doen te zijn. Er stonden prachtige skyscrapers, al dan niet voltooid, in een grote zandbak, geen mens te bekennen. Ons goed Engels sprekende echtpaar bracht ons vervolgens naar het City Centre. Je zou zeggen: het centrum van de stad, en dat was het ook. Maar hier bestond het hart van de stad uit……….een enorme shopping mall. Dure winkels in een overdekte koopstad. Vanwege het late uur bijkans uitgestorven. Maar je rook het geld. Zo was er in deze woestijnstad een ijsvloer van 75 bij 75 meter en in het begin van de wandeling hadden we al een fontein gezien. Hoe verzin je het!
Je had sowieso het gevoel dat daar het geld niet bepaald een probleem is. Behalve ons sjieke gratis hotel en die ijsvloer, de wolkenkrabbers en de peperdure winkels zag je b.v. alleen maar goede auto’s: voor het eerst in vijf weken niet in een rammelbak naar de plaats van bestemming. Een van de tekenen dat geld daar geen rol speelt was ook dat de Airbus, waar minstens driehonderd mensen in konden, maar voor éénvijfde gevuld was.
Enfin, hier wat foto’s om het geheel te illustreren. Ook vanuit het vliegtuig genomen.
Groetjes
rené
MET WARM WATER NATUURLIJK
BOUWLUST
WOESTIJNSTAAT
“GUGHENHEIM”
HET CENTRUM
DE IJSVLOER, BUITEN IS HET DERTIG GRADEN.
VANUIT DE PLANE, HET RAAMPJE WAS EEN BEETJE WAZIG
IDEM
WAAROM? MISSCHIEN DE WINTERSPELEN VAN 2016?