DODE ZIELEN BESTAAN NIET

Toen

Toen ik vorige week zondag deze regenboog aan het fotograferen was begon een vrouw tegen me te praten.

Dat de natuur vol symboliek zat, zei ze.

Ja, zei ik, maar je kunt in alles je eigen symboliek zien, aan alles je eigen invulling geven.

Maar ze zat er zo vol mee dat duidelijk was dat ze me háár symboliek wilde vertellen. Ze bleek net van een concert vandaan te komen ter nagedachtenis aan een vriendin die precies een jaar geleden door een politie-agent was doodgereden. Haar twee zoons verzorgden het concert, beiden op piano.

Bovendien werd ook aandacht besteed aan het feit dat een paar maanden later een vriendin van de overledene gestorven was, ook op relatief jonge leeftijd. Ze was net uit dat emotievolle concert gekomen en zag de regenboog, plus een tweede daarnaast, minder fel (rechtsboven op de foto is die nog een beetje te zien).

En toen begreep ik haar symboliek. En ook de droefenis die iedereen ervaart die een geliefde bekende of naaste verwante verliest.

In mijn optiek (door de gnostiek gekleurd) is het zo dat het de opdracht van de mens is de verbinding met het goddelijke liefdeslicht te herstellen. Dat gaat dan via de verbinding met de ziel. En als dat niet lukt tijdens dit leven, neemt de ziel middels reïncarnatie weer een andere persoonlijkheid aan om het weer te proberen, een langdurig groeiproces door de millennia heen dus. Als je uiteindelijk slaagt ben je definitief aan die wielwenteling ontstegen.

Als een naaste van mij komt te overlijden is het verdriet daarover voor mij niet minder groot, maar door bovenstaande vaste overtuiging wel anders dan voor veel mensen die daar niet in geloven.

Je zou zo in zekere zin kunnen zeggen: de dood bestaat niet, net zomin als dode zielen.

groeten

rené

PS: het bovenstaande verhaal gebeurde voor het conservatorium op het Oosterdoks-eiland, het gebouw op de foto is het gestripte voormalige postgebouw waar het Stedelijk Museum een tijdje ondergebracht is geweest.