DEPRESSIE
Staan eindelijk de terrassen weer in vol ornaat te stralen, maakt er geen hond gebruik van. Terwijl het echt hondenweer is. Koud en nat. Toch ben ik in opperbeste stemming. Daarom maar een uitermate somber gedicht van eigen hand.
GORDIJNEN
het valt mij op
dat ik de laatste tijd
steeds vroeger
de gordijnen sluit
niet dat het sneller donker wordt
integendeel
de lente rukt onstuitbaar op
de dagen lengen
soms al om vijf uur
soms zelfs nog eerder
steeds vaker blijven ze
de hele dag gesloten
ze laten licht door
ja dat wel, het is dus overdag
beslist niet aardedonker
toch gaan de planten dood
de krant heb ik een maand geleden opgezegd
TV heb ik nooit gekeken
ik heb de hoorn van de haak gelegd
want ik wil niemand spreken
het valt mij op
dat ik de laatste tijd
steeds vaker met
serviesgoed smijt
Viktor Loman
Dit gedicht is voor alle mensen die nu depressief zijn. Want wat blijkt, dames en heren, het gaat altijd na verloop van tijd weer over. Althans bij mij, en omdat niets menselijks mij vreemd is, zal dat voor meer mensen gelden. Hoewel ik ook wel weet dat als je in een depressie zit relativeren bijna onmogelijk is: je gelooft niet dat er licht is aan het eind van jouw tunnel. Toch is dat er altijd.
Houdt moed.
rené
ondertussen weer die tijd van het jaar …
herkenbaar (buiten dat smijten met serviezen … ;-))
en ja, het gaat altijd wel weer over … (besef je achteraf …)
Dat smijten van serviezen is niet echt gebruikelijk, de rest in min of meerdere mate wel, hoewel het steeds minder wordt. Je gaat van alles het relatieve inzien, dat zul jij ook wel hebben, vooral als je inderdaad weet dat het altijd over gaat. Maar hoe meer relativiteitsbesef, hoe minder ik zin heb om iets te maken, creatief te zijn. Momenteel ben ik alleen aan het werken, tuinieren en naar mijn ouders aan het gaan ( en de laatste dagen ziek zijn). Ik schrijf nauwelijks nog een gedicht b.v., op zoek naar “iets anders”ook.