De zee verbroedert

Wat zou hier aan de hand zijn, toch maar even gaan kijken. Het klonk niet als een ongeluk, want er werd steeds met tussenpozen gejuicht. Anders was ik misschien doorgelopen, ik hou niet van ongelukken.

Het bleek een massa-doop te zijn. Eén voor een werden er tientallen mannen en vrouwen gedoopt, soms twee tegelijk. Het was af en toe heel serieus maar er werd ook veel gelachen. Er werden door veel mensen, waaronder professionele fotografen, foto’s gemaakt, er werd gefilmd en het geheel werd zelfs met een drone gevolgd.

Toen ik dat een tijdje had gadegeslagen en gefotografeerd wilde ik natuurlijk ook weten welke groep dit ritueel uitvoerde en vroeg dat aan een aardige donkere jongen. Hij zei dat het de Hillsong beweging was, een wereldwijde religieuze groep op christelijke basis. Hij zei dat het echt een soort familie was, en dat ik hartelijk welkom was. Ik vertelde hem dat ik 15 jaar lid ben geweest van de Rozenkruisers, ook op christelijke basis, maar dat ik uiteindelijk me niet meer via een groep daarmee bezig wilde houden vanuit het besef dat je het toch in jezelf moet vinden, dus ik sloeg de uitnodiging beleefd af.

Een onderdompeling in de onverstoorbaar eeuwige zee waar de dopelingen een moment totaal in opgingen, letterlijk en figuurlijk. De sfeer was licht en prettig.

Op dezelfde dag maakte ik een foto van een door het zeewater in het zand geëtste vis, dat vond ik wel mooi symbolisch want dat is het symbool voor Jezus Christus, IXTHUS. Die foto staat als een soort overgang tussen dit en het volgende massa-gebeuren op het strand, aan het eind van de dag: volwassenen en kinderen hadden als spel bij eb vijf zandhopen opgeworpen en de wedstrijd bestond uit het zo lang mogelijk beschermen daarvan voor de opkomende vloed, de winnaar was de groep waarvan de heuvel als laatste in zee verdween.

De zee dus weer heel anders gebruikt.

groetjes

rené

PS: ik hou even een blogpauze.