DE VERKEERDE JAS
Dat zei ze, de derde keer dat ik haar zag: je hebt de verkeerde jas aan. Je hebt een beeld van jezelf gecreëerd dat niet klopt, je hebt gevoelens waarmee je niet geconfronteerd wil worden weggemoffeld. Je bent iemand anders dan je aan de buitenwereld laat zien.
Zo, dat was wel even slikken. Ik ging er van uit dat ik altijd de waarheid sprak, altijd oprecht ben in wat ik zeg en wat ik doe. Altijd zuiverheid nastrevend, zowel in gedachten als in bepaalde fysieke aspecten: zo eet ik geen vlees en drink ik geen alcohol. Hoe zuiverder je geest en je lichaam, hoe minder belemmeringen voor De Geest om eens een kijkje bij je te komen nemen.
Nou kan ik met een stalen gezicht liegen, maar dan weet ik ook dát ik lieg en waarom ik het doe. Dat hoeft de oprechtheid niet in de weg te staan, het is soms gewoon nodig. Ook in liegen ben ik eerlijk, zal ik maar zeggen.
Had ze trouwens wel gelijk? Aan de hand van een paar gerichte vragen wist ik dat er geen weg terug meer was: ze had het inderdaad bij het rechte eind. Er moest iets gebeuren, maar wat moest ik er aan doen?
Niks!!!!!!!!
Ik had n.l. al te lang met mijn hersens de dingen willen regelen, en dat was duidelijk niet gelukt. Nee, mijn hart moet open, obstakels uit mijn energiebanen moeten opgeruimd worden, ik moet de pijn en de woede die ik in termen van verstandelijk begrip heb willen doorgronden en kanaliseren, in mijn gevoel tot hun recht laten komen en er de confrontatie mee aan durven gaan.
Kortom: ik heb de verkeerde jas aan en moet mijn eigen jas aan trekken.
En daar hoef IK niks voor te doen: dat doet zij. Zij voelt aan mijn pols wat ik nodig heb en steekt vervolgens een stuk of tien naalden in mijn lichaam. Vandaag deed het prikken behoorlijk zeer, daar had ze me al voor gewaarschuwd. Maar uiteindelijk voelde het fantastisch.
“Moet ik nou echt niks doen?”
“Nee, je moet echt niks doen, je lichaam weet wat het doen moet.”
Dat was vandaag in Amersfoort. Zoals altijd had ik mijn camera bij me en dacht: wat voor foto moet ik hierbij in s’hemelsnaam nou maken? Het is dit zelfportret met de zelfontspanner geworden. De kledingoutlet staat aan het begin van de weg waar zij haar prikken uitdeelt.
groetekus
rené
PS Nog een andere fantastische gebeurtenis vandaag: ik keek uit mijn raam en zag iemand zwaaien. “Jij bent René hè?”riep ze. “ Wie denk je dat ik ben?”
Mijn antwoord was het enig juiste:” DOORTJE!!!!!!”
We hebben bij mij boven een uurtje zitten kletsen, alsof we elkaar al jaren kenden.