DE STRAAT VAN MIJN JEUGD

Nou vooruit dan, ik doe ook maar eens mee met een geweldig idee van Doortje. De straat van mijn jeugd dus. Maar het is wel een gemaksblog geworden.

Waarom?

Ik heb hem 13 februari al geplaatst!!! Daarom vandaag als tweede blog. Voor degenen die hem toen gemist hebben. Zelf blijf ik hem erg leuk vinden.

Mijn moeder staat in de deuropening van het huis waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. Ik ben er niet geboren, wel getogen. Ze moet toen een jaar of dertig geweest zijn.
Ik heb net ( dus op 13 februari) een foto gemaakt van mezelf voor mijn eigen deur met de zelfontspanner, en me naast haar in het verleden geplaatst. Ik zou graag eens met haar praten zoals ze toen was. Het hebben over haar verwachtingen, hoe ze zich voelde in die tijd, en hoe haar leven in werkelijkheid verlopen is, als vrouw van 81 terugkijkend in de toekomst.
Ik ben niet vaak teruggeweest naar die straat, twee of drie keer. Maar over de eerste keer heb ik ooit een gedicht gemaakt. Dat volgt nu.

TOBIAS ASSERSTRAAT

Zomaar, op een donderdag
ik hoefde enkel toe te geven
werd ik, half bewust, als bij toverslag
het verleden in gedreven

het was niet nodig dat ik zocht
ik wist hoe er te komen
toch liep de weg bij elke bocht
heel anders in mijn dromen

ik stapte uit, niet ver vanwaar
ik heen wou gaan
verbijsterd bleef ik daar
minuten staan

ik kende alles weer: de huizen
het plantsoen, de grijze stenen
de bomen rond het plein
alleen de speeltuin was verdwenen

ik liep, of liever zweefde
want het leek wel of ik lichter was
de huizen langs die kleiner bleken
en meer van steen, met minder glas

en toen de hoek om van de straat
van twintig jaar geleden
nog bijna in dezelfde staat:
mijn eigen hof van Eden

mijn eigen paradijs
het was er nog, en toch ook niet
het uiterlijk bewijs
voor wat ik meer nog achterliet

de Tobias Asserstraat
het rijtjeshuis op nummer zes
het is of ik thuiskom, maar te laat
en op een achterhaald adres

Viktor Loman