DE SCHONE STRIJKSTER: MA VAN 86
Ik vond het een feest om mijn moeder van 86 te zien strijken. Okay, ik moest wel de strijkplank klaar zetten en de strijkbout pakken en aansluiten, maar de jarenlange routine bleek nog lang niet weggeëbd, het blousje zag er keurig uit.
Zelf zou ik niet op het idee gekomen zijn, maar ze wilde persé haar blousje strijken om niet teveel een beroep op mijn zus te hoeven doen. Ze wast nog steeds de fijne dingen en ziet er altijd keurig uit, nog steeds.
De hele dag is ze met mijn vader bezig, laat hem geen seconde alleen. Heel af en toe krijg ik het voor elkaar om even met haar een ommetje te maken, maar daarvoor moet ik heel goed timen: mijn vader moet net naar de wc geweest zijn b.v., want anders gaat hij alleen, en dat is onverantwoordelijk want hij kan bijna niet lopen. En na 5 minuten begint ze al over teruggaan te praten, maar toch geniet ze er erg van. Ik ben al twee keer naar het kanaal geweest dat vlakbij hun nieuwe huis ligt.
Mijn vader krijgt nog maar twee flesjes nutriedrink per dag naar binnen, dat is alles: hij is vel over been en totaal de weg kwijt, dat is in een half jaar gebeurd. Vijf keer heeft hij al afscheid genomen.
Nu ik zelf in deze situatie zit realiseer ik me dat iedereen dit vroeg of laat moet meemaken: je ouders verliezen. Ik heb daar gewoon nooit echt bij stilgestaan, maar het is voor iedereen onontkoombaar. En zwaar. Dus iedereen maakt zoiets heftigs mee in zijn of haar leven, en dan moet je zelf ook nog een keer dood.
Ik heb altijd het idee gehad dat de dood a.h.w. is ingesteld door een hogere macht vanwege ons eigen gedrag, om onze ziel n.l. een volgende keer de gelegenheid te geven wat bij te leren om er uiteindelijk achter te komen dat we goddelijke wezens zijn, en dat dan het hele probleem van dat doodgaan is opgelost. Je hoeft dan niet meer in deze narigheid terug te komen, het wiel van geboorte en dood is dan opgehouden.
Maar ja, voorlopig zit ik nog hier.
groetjes
rené
Ach, aandoenlijk en triest. Ik wens je sterkte. Mijn ouders zijn jonger dan de jouwe (81 en 78), maar die gaan ook een keer.
Toch heb ik af en toe beter contact met ze dan vroeger, zelfs met mijn vader, maar dan op een ander vlak, veel meer in de diepte qua gevoel.
Een aandoenlijke foto.
Een heet ijzer gaat niet zomaar hangen
pas als je leven door de warmte wat gaat drogen
haalt het hete ijzer als vanzelf de kreukels weg.
Wat een mooie foto, je moeder met waarschijnlijk dikke knokkels van de artrose.
En een vaag beeld van je vader op de achtergrond.
Ook nog een herkenbaar verhaal over aftakeling maar mijn ervaring dan met mijn geliefde.
Dat nutriedrink is zo vies dat ik me afvraag of een mens daar niet aan doodgaat.
Vroems dronk op het laatst alleen nog chocolademelk, daar zit veel meer in, vond hij.
Je hoort vaker dat contact hechter wordt op het einde, dat is een waardevolle tijd.
Ik hoop dat je hem bewust mee kunt en mag maken, zal voor jullie allemaal fijn zijn op elkaar te kunnen steunen.
Je moeder is dus een dame en een prachtig mens. Met heel je hart heb je dit moment vastgelegd René. Mooi!…
Lidy: dankje
appelvrouw: bedankt voor je uitgebreide reactie. het wordt nu bijna per dag moeilijker, vanochtend herkende mijn moeder mijn zus niet, dacht dat zij een zus van mijn vader was!!
rockade: ik ben te moe om het nu te begrijpen ( kom net uit mijn werk waar ook van alles mis ging)
laila: dat is het!!
ontroerend trio
sterkte rené
assyke: thnx, heb het nodig.
Ik zag de foto en dacht, op iedere foto die ik van haar zie ziet ze er altijd zo keurig uit, en het is zo mooi dat jij dan schrijft dat dat inderdaad zo is.
Ja en natuurlijk gaan ouders een keer dood. Maar – misschien een dooddoener – ga eens na in je omgeving: hoeveel mensen ken je die op hun vijftigste allebei hun ouders nog hadden? Ik ken er niet zoveel. En, heel nuchter beschouwd, beter dat jij je ouders moet begraven dan dat zij aan jouw graf staan.
Mo: je hebt gelijk, en ik zeur ook niet: ik vind het een voorrecht dat ik dit allemaal mag meemaken, echt waar, ik heb soms contact zoals ik dat nog nooit met ze gehad heb. maar het doet ook pijn om te zien hoe vooral mijn moeder lijdt en negatief wordt, en vooral omdat je weet dat het alleen nog maar erger kan worden. Maar het is hun leven, je kan helpen maar het niet overnemen. Vandaag stond in de VK een heel stuk over het toneelstuk “u bent mijn moeder” dat door Christien de Both wordt gespeeld ( heb ik trouwens op de toneelschool mee in de klas gezeten en is ook zeer verre aangetrouwde familie) waarin zij het heeft over het schuldgevoel dat je krijgt als je ze in een verpleegtehuis moet stoppen. Ik wil dat schuldgevoel zien te vermijden vanuit de opvatting dat iedereen moet doormaken wat hij of zij door MOET maken en dat het TOCH allemaal niet voor niks is naar mijn stellige overtuiging.