DE NATUUR EN DE MENS

Hij is geen vriend in de maatschappelijke betekenis van het woord. Zo ben ik nog nooit bij hem thuis geweest en hij niet bij mij, het zou niet in mij opkomen om hem zomaar te bellen en we ondernemen samen nooit iets, al hebben we wel eens deel aan een gemeenschappelijke sociale activiteit. Toch hebben we een speciale band: hij is via andere wegen dan ik op zoek naar hetzelfde. En hoewel hij beter kan zwijgen dan ik, nemen we allebei geen blad voor de mond als we het met elkaar daarover hebben, omdat we elkaar volledig vertrouwen. Dat kwam niet van de ene op de andere dag tot stand, dat vertrouwen. Langzaam maar zeker vertelden we elkaar meer, begrepen we elkaar beter en leerden we door onze verschillende benaderingswijzen en karakters heen te kijken.
Een van de dingen waar we het roerend over eens zijn is dat er verschillende methoden, levenshoudingen of religies mogelijk zijn om het pad te bewandelen. En dat je ook wel eens een omweg kunt maken, omdat de weg geblokkeerd is of bij wijze van shortcut misschien. Zo vertelde hij dat hij een aantal jaren een bepaald soort meditatie had beoefend waarbij het contact en de eerbied voor de natuur centraal stonden. Hij was er ondertussen weer mee opgehouden omdat het naar zijn idee genoeg was geweest, maar het had blijvende gevolgen gehad voor zijn houding t.o.v. de natuur.
Zo vertelde hij over een ongelooflijke gebeurtenis die hij een aantal jaren geleden had meegemaakt. Hij werkte toen in een restaurant en werd door zijn chef uit de keuken gehaald om hem te helpen twee vogels naar buiten te werken die in het eetgedeelte verzeild waren geraakt en behoorlijk wat hadden ondergescheten en ondersteboven gegooid. Laat mij maar, had hij de chef gezegd. Hij ging eerst rustig op een stoel zitten mediteren en sprak toen de vogels van afstand in gedachten toe. Vervolgens liep hij in hun richting, boog en vroeg of hij ze mee naar buiten mocht begeleiden. Braaf trippelden ze naast hem mee naar de buitendeur, onder de verbijsterde blikken van de chef.
Het is geen verzonnen verhaal, de man is geen fantast, en bovendien is het te verifiëren. Maar dat heb ik niet nodig omdat het zo plausibel is: als je werkelijk geen slechte bedoelingen hebt voelen dieren dat haarfijn aan. En dat je contact met dieren kunt hebben weet ik van diverse mensen in mijn omgeving.
Daaraan moest ik denken toen ik het insect dat op mijn raam zit aan het fotograferen was. Zelfs toen ik op drie centimeter van zijn vleugels kwam, ook met het raam open vanaf de buitenkant, bleef hij zitten. Hij kan bevangen zijn door de kou of als verdedigingsmechanisme doen alsof hij dood is, maar hij kan ook begrepen hebben dat ik hem niet wou pletten of opeten.
groetekus
rené

PS: in mijn woonkamer in spiedend.

Van buiten af.

De spiegeling vanwege de dubbele beglazing.