DE LOKROEP VAN DE FAZANT EN 4 MEI

Als ik een vrouwtjes-fazant was zou ik van schrik weghollen als ik de lokroep van die mannetjes zou horen en mijn heil bij een nachtegaal gaan zoeken. Wat een schor en hol gekrijs, het lijkt eerder de doodskreet van een stervende dan een uitnodiging tot copulatie. En hij maakt er nog lachwekkende bewegingen bij ook: op foto 3 is een mannetje die lokroep aan het practiseren, zijn hele vleugeltooi zwiept daarbij alle kanten op, geen gezicht.

Maar misschien hollen die vrouwtjes inderdaad wel weg, want ik heb daar op Terschelling tig mannetjes gezien en geen enkel vrouwtje.

Je kan wel merken dat er niet op die beesten gejaagd wordt, want ze zijn helemaal niet schuw. Alert wel, want als je dichterbij komt dan een meter of drie gaan ze wel op de loop. En dan denk ik opeens zo op 4 mei: er zullen wel weinig fazanten WO II overleefd hebben, en dat zullen wel de voorzichtigste/schuwste geweest zijn.

Als je bijna omkomt van de honger, zou ik dan zo’n mooi beest kunnen neerschieten en opeten? Gelukkig ben ik nooit in zo’n situatie geweest, maar ik kan begrijpen dat je dat doet. Maar als je al een volgevreten buik hebt en dan op dieren gaat jagen voor de lol, DAT heb ik nooit begrepen.

B. van Lippendienst en Geld schijnt er goed in geweest te zijn, maar die was wel in meer dingen goed waar ik absoluut niet goed in had wíllen zijn. Ik vraag me wel eens af of hij, als hij op 4 mei een krans moest leggen op de DAM, nog wel eens aan zijn SS-verleden heeft gedacht op dat moment.

Af en toe komt er bij mijn ouders, meestal heel terloops, een verhaaltje uit WO II naar boven. Zo ook afgelopen zaterdag toen ik bij hen op bezoek was, maar nu omdat er plotseling een vraagje bij mij opkwam, nogal triviaal, maar ja.

Mijn vader woonde in Amsterdam en heeft behoorlijk van de hongerwinter te lijden gehad. Ze aten tulpenbollen, dat wist ik al.

Maar de vraag die plotseling bij mij opkwam was: HOE MAAKTEN JULLIE DIE TULPENBOLLEN EIGENLIJK KLAAR?

Nou, zei mijn vader, ze werden in schijfjes gesneden en aan de rand van de hete kachel gelegd waardoor ze knapperig werden, een soort chips. Eigenlijk best lekker.

groet

rené