DE ENGEL EN DE BELLENBLAZER

Als je een sterke overtuiging hebt van waar we als mensheid naar toe moeten en wat ons daarbij tegenhoudt, ga je ook alles op den duur in dat perspectief zien.

Dat is natuurlijk zo bij elk stelsel dat je aanhangt, dat besef ik terdege. Elk stelsel heeft zijn eigen complete wereldbeeld: zo ziet een marxist overal kapitalisten en uitgebuitenen, en een materialist overal mogelijkheden om geld te verdienen en nieuwe meubeltjes.

Ondergetekende is de (gnostieke) overtuiging toegedaan dat wij een kern van Het Licht in ons dragen en dat we moeten proberen dat Licht de regie over ons leven te geven. Wat ons daarbij tegenhoudt is eigenlijk ALLES wat we op deze wereld belangrijk hebben gemaakt en wat NIET leidt naar de weg terug. En vooral dus de regisseur van dat ALLES: ons ego.

Als je je focus op het wereldse gedoe houdt, en dat ook als alles bepalend in je leven ziet, kom je er nooit los van en creëer je ook nooit de ruimte waar het andere vrijelijk kan schijnen. Of je nou met hart en ziel de wereld wil verbeteren, of je geld met maffiose praktijken “verdient”, kunst maakt of brood bakt, dat maakt in dit opzicht niks uit. Je ego regeert, of het er nou uitziet als altruïsme of als oplichterij, als hogere uiting of als werk ter voorziening van de basisbehoeften.

Niet dat het slecht is het goede na te streven, natuurlijk niet. Je moet doen wat je voelt dat je moet doen. Het is echter hooguit een opstapje. Het perspectief vanwaaruit je het doet, daar draait het allemaal om. Een mooie zin om dat te omschrijven vind ik altijd dat je “IN de wereld maar niet VAN de wereld” moet trachten te zijn. Als je het paradijs HIER wil proberen te scheppen zit je er in mijn ogen volledig naast.

Vanuit dit perspectief zag ik dus onmiddellijk de analogie tussen de engel en de bellenblazer.

groetjes

rené�

PS: elk jaar op 10 december staat ze daar, de  engel, op die zuil. Ze heet Jeannet. Ze zongen ” We Shall Overcome” , waar hoor je dat nog tegenwoordig. Het was als een echo uit een ver, ver verleden.

PS: het is een initiatief van kunstenaar Rob Schrama om op de dag van de universele rechten van de mesn middels een ” Jeruzalem-hug” de vrede tussen de Palestijnen en de Israëlische Joden te bevorderen.

PS: je moet wel behoorlijk in je evenwicht zijn wil je daar zo hoog zo lang en zonder schroom kunnen staan. Ik zou het niet kunnen.

�