DANSER
Deze jongen gaat dansen, want hij is danser, dat zie je zo. Hij heeft er helemaal het lichaam en de houding voor, hier is geen twijfel. Bovendien loopt hij richting ingang van de Hogeschool voor de Kunsten waar een dansopleiding gevestigd is.
Ik ben altijd “jaloers” op mensen die van jongsafaan weten wat ze in het leven willen doen. Ik word dokter, ik word piloot, ik word schrijver, heerlijk lijkt me dat. Eigenlijk zeggen ze: ik BEN dokter, ik BEN piloot, ik BEN schrijver, maar ik moet alleen nog even het kunstje leren.
Deze mensen hebben meestal zo’n grote aanleg voor het een of andere beroep, dat ze van goede huize moeten komen om dat beroep NIET uit te gaan oefenen. Die laatstgenoemde gevallen vind ik óók erg interessant: weten dat je iets heel goed kunt maar er niks mee doen omdat je iets anders als je levenstaak beschouwt. Degenen die deze weg gaan hebben het idee dat ze met de ontwikkeling van hun aangewaaide talent minder leren dan van de worsteling met een misschien wat minder uitgesproken aanleg. Het wordt soms gezien als het vergooien van talent, maar dat zie ik toch niet zo: ze spreken gewoon andere vermogens aan.
Echt jaloers op iemand ben ik eigenlijk nooit omdat ik er van overtuigd ben dat je meemaakt wat je mee móét maken. Toch kwam dat gevoel even bij me op toen ik deze jongen vanmiddag zag, want ik hou ontzettend van dansen en zou het geen kruis gevonden hebben als ik beroepsdanser was geworden. Maar ik dacht gelijk dat elk beroep op een gegeven moment werk wordt. Bovendien kun je altijd dansen, net als fotograferen. Dat doe ik dan ook regelmatig, onbelemmerd en vrij, met als enige scholing de eigen ervaring.
Zo ken ik het gelukzalige gevoel gedragen te worden door de muziek, door onvermoede creatieve energie. Ritmes en bewegingen te maken die je nooit zelf zou bedenken, die je als het ware overkomen.
Ik ben iemand die graag zijn eigen wiel uitvindt: je wordt nooit supergoed in iets, daar is het professionele vermogen tot herhaling b.v. erg belangrijk bij, maar het is wel authentiek. Dat is dus kennelijk MIJN weg naar zelfkennis. Of althans een aspect daarvan.
Enfin, over dat dansen heb ik eens een liedje gemaakt, en als het lukt kunt u dat aanklikken. Het is in de jij-vorm, maar eigenlijk gaat het over mezelf.
groetekus
rené