DANSE MACABRE

 Eerst zag ik de toeschouwer in de heg van mijn buurvrouw zitten. Omzichtig haalde ik mijn fototoestel uit het foedraal om hem niet aan het schrikken te maken. Ik bleek zo dichtbij te kunnen komen als ik maar wilde, want hij bleef vastgenageld op zijn plek zitten, gebiologeerd naar iets kijkend. En toen zag ik het ook, het drama dat zich afspeelde op een centimeter of tien van hem vandaan. Een iets kleinere sprinkhaan, vermoedelijk zijn vrouwtje, was verstrikt geraakt in een spinneweb en vocht voor haar leven. Ik heb haar strijd ook gefotografeerd. Wat een tragedie. Ik heb de zin ervan trachten te doorgronden, wat natuurlijk niet lukte. Wel kon ik deze gebeurtenis uiteindelijk als inspiratiebron voor een gedicht aanwenden, het als metafoor naar een hoger plan tillen. En het zo dus een zin géven.

 

DANSE MACABRE

_________________________ 

de mens zwoegt hangend aan

de touwen van de tijd

in hulpeloos verwarren

zijn vruchteloze strijd

______________________

gevangen in het taaie web

wordt hemel slechts tot aarde

geboeid het diep verlangen

verkwanseld dat van waarde

___________________________

als in een danse macabre

in het theater van de dood

jaagt hij die eens een god was

dat na wat god verbood

__________________________

vol droefheid slaat zijn broeder

dit treurig schouwspel gade

niets kan hij doen dan bidden

om inzicht, kracht, genade

___________________________

Viktor Loman