DAG LIEVE AN

Vandaag zou ik vrolijk moeten zijn omdat er een groot artikel over mijn tentoonstelling in het Parool staat, maar ik voel me eerder een beetje verdrietig en terneergeslagen. Een van de bewoners die ik voor de tentoonstelling heb gefotografeerd heeft juist ook vanmiddag de grote oversteek gemaakt.

Het was An, een jaar of twaalf geleden aan kanker geöpereerd waarna ze jaren en jaren geen last meer had. Totdat de ziekte weer de kop op stak en uitgezaaid bleek. Ze moest uiteindelijk, veel te jong nog, naar ons verzorgingshuis, waarna eigenlijk alleen maar een lijdensweg volgde. Van de ene chemokuur naar de andere, totdat het echt niet meer ging.

Vrijdag heb ik afscheid van haar genomen. Ze lag stil in bed, de pijn onderdrukt door de morfine, en ze was nog heel helder van geest, bijna zoals ze altijd was geweest: geen kapsones, recht voor zijn raap en het hart op de juiste plaats. Altijd stond ze voor anderen klaar. Ze behoorde tot de garde die knokte om het verzorgingshuis in de buurt tot stand te brengen en, toen dat er eenmaal was, in stand te hóúden als aktieve vrijwilligster.

De foto was heel toepasselijk, dat kon ze beamen: de oude foto, zij met haar moeder, toen het glas nog vol was en een maand of twee geleden, toen ik de foto nam, met het glas leeg. En kijkend naar boven.
De symboliek was niet bedoeld, maar pakte zoals de hele tentoonstelling eigenlijk, precies uit zoals het moest zijn. Dat gebeurt altijd met dingen die helemaal “juist” zijn, en dat gevoel had ik vanaf dag 1 dat ik er aan begon.

groetjes
rené