dag 91 (22 maart) Verzakkingen

Zou ze denken: mammie en ik worden gefotografeerd? Of zou ze niks invullen bij wat ze ziet, alleen maar waarnemen? Dat is iets wat kinderen nog hebben: alleen maar kijken zonder tussenkomst van door alle ervaringen opgeroepen gedachten. Want zoveel ervaringen hebben die kids nog niet. Voor volwassenen is dat het moeilijkste wat er is. Als het je lukt zijn je hoofd en je hart leeg en kunnen ze als een spiegel voor spirituele impulsen fungeren. Gedachten zijn als stof op de spiegel. Die metafoor heb ik niet van mezelf maar aan bronvermelding doe ik niet. (ik weet het dus gewoon niet).
Enfin, ik vul nog regelmatig in, maar deze keer ben ik weer eens gaan vragen, jawel! Deze meneer is, samen met zijn maat, in opdracht van de gemeente Amsterdam aan het kijken of de boel niet aan het verzakken is; en nieuwe putdeksels en paaltjes aan het vastleggen. Dat zakken lijkt mij eigenlijk geen probleem: op 5,5 meter onder zeeniveau hoef je wat mij betreft niet op een paar centimeter te kijken, wat dat betreft ben ik erg ruimdenkend. Op mijn vraag of hij al wat verzakkingen had vastgesteld antwoordde hij dat hij dat hier niet kon zien, hij noteerde alleen de standen.

Wat voor opleiding daarvoor nodig is: vroeger had je een of ander landmeetinstituut, maar omdat er steeds minder animo is om dit werk te doen is dat opgeheven. Hij sprak uitstekend Nederlands maar met een Oost-Europees accent: ik kon de gedachte niet onderdrukken dat hij iets deed waar “wij” geen zin meer in hebben, terwijl het me dus heel leuk werk lijkt: altijd andere werkplekken en je ziet nog eens iemand.

Toen ik later naar AH ging sprak ik hem nog even en hij bleek van Spaanse komaf te zijn. Ik leer met deze blog wel dat interpreteren niet mijn sterkste kant is, misschien is dit groeiend besef wel een hulpmiddel het voortaan maar helemáál te laten.

Veel goeds toegewenst.
viktor