dag 72 (3 maart) Golfbewegingen

Twee gewone jongens, niet bijzonder mooi of speciaal, gezonde Amsterdamse gozers. Waarom deze foto uitgekozen? Omdat ze er zo een jaar geleden niet hadden uitgezien en ik het leuk vind dat soort veranderingen te signaleren. Heel langzaam, maar toch opvallend, zie je de haarstijl veranderen van kort, ultrakort en kaal naar de lengte van de jaren zeventig. Ik moet zeggen dat ik dat korte wel sexy vond maar dat ik blij ben dat het haar weer aan het groeien is: het ziet er dan wat minder sexy maar heel veel warmer uit, althans in mijn optiek. Daar komt bij dat kort haar mij nooit gestaan heeft en ik dus jarenlang een zeer onmodieuze coup had. En zo wordt je vanzelf weer trendy.

Ik ben toch altijd weer verbaasd als je dingen terugziet die je tot de voltooid verleden tijd had gerekend. Dat geldt zowel voor ideeën als voor uiterlijke zaken.
Zo weet ik nog uit mijn prilste jeugd dat ik dol was op heupbroeken. Een jaar of twee drie geleden doken die opeens weer op in het modebeeld. Ik heb er gelijk vijf gekocht.
Dat maakt je ook veel relativerender over dingen die je niet bevallen: er komt toch weer een tegenreactie na verloop van tijd. Zo denk ik dat het niet zo lang meer duurt voor de van regeringswege opgelegde amerikanisering van de maatschappij met zijn nadruk op geld en efficiency, zijn privatiseringen en liefdadigheid (i.p.v. goede regelingen) en de arrogante poeha waar dat mee gepaard gaat een spoor van slijtage aan het vertonen is.

Zo, en nu ga ik naar een tentoonstelling in het Sarphatihuis van een autodidactische schilder, een buurtbewoner, die zijn nieuwste werk daar heeft opgehangen. Wat is daar zo speciaal aan? Hij is 92 jaar.

Dat doen wij hem niet na, toch?

Groetjes
viktor