dag 66 (25 feb) Schaduwen

Ik heb er altijd moeite mee ellende te fotograferen, dan voel ik me een soort vampier. Je lost immers doorgaans geen misstanden op door ze, mooi, te fotograferen: alleen als de wereld bewust gemaakt moet worden van b.v. hongersnoden of wreedheden kan het wel eens nuttig zijn natuurlijk. Maar dat is slechts af en toe van toepassing voor fotografen die de wereld afreizen en daar een missie in hebben. Ik heb die drang niet: ik wil alleen mooie foto’s maken, en liefst niet van vreselijke dingen.

Als ik soms een verklaring zoek voor mijn fotografeerdrang kom ik wel een aantal andere motivaties tegen, al is dat eerder een interpretatie achteraf dan de bewuste oorzaak van mijn fotografie. Zo heb ik wel wat met het besef van de tijdelijkheid der dingen: dat uit zich dan in een voorkeur voor spiegelingen, met name in water, en schaduwen. Een windvlaag, een wolk en het beeld bestaat niet meer, het was een illusie.

Ik heb net weer een uur uit mijn raam gehangen want het was weer een schaduwen-ochtend. Deze foto is er een uit een reeks van dertig, ik kan er zo een tentoonstelling van maken. Waarom deze uitgekozen? Vanwege de discussie die het bij mezelf oproept: ik vind dit een mooie foto, vanwege de lange schaduwen, maar het is ellende wat er op staat. De vrouw is een van de schrijnendste junks van Amsterdam. Ze loopt, al moet je het soms meer zwalkend voortbewegen noemen, met de daklozenkrant. Soms loopt ze alleen maar te bedelen. Af en toe geef ik haar wat, wetend dat het niks oplost, en af en toe duik ik weg omdat ik het niet kan aanzien hoe gruwelijk ze er soms uitziet. Vanochtend was ze aan het schelden en ze slingerde, niet haar beste dag dus, maar staat ze niet beeldig op de foto?

Groetjes
viktor