dag 60 (19 feb) Grijs

Met vader en moeder op een koude en mistige zondagochtend een vreemde stad bezoeken, hoe verzinnen ze het. Ik doe niets, ze bekijken het maar. En nou willen ze me ook nog op de foto zetten. Zeker om hun vrienden te laten zien hoe reuze gezellig ze het in Amsterdam gehad hebben. Nou ik werk mooi niet mee, mij krijgen ze er niet op, ik trek mijn kapje over mijn gezicht.

Wat raar, ze zeggen er niks van. Sta ik met dat stomme rode geval voor mijn hoofd op de foto. Zouden ze het niet gezien hebben? Ze zijn hier verdorie alleen voor zichzelf, ze zien elkaar en de stad, mij zeulen ze als een blok aan hun been mee, omdat opa en oma op wintersport waren. Ik word hier zoooooooo verdrietig van.

Volgens mij is er nog iemand mij aan het fotograferen, daarboven; wat is hier nou interessant aan. Ik let er maar niet op, ik wil naar huis, terug naar mijn vriendjes in York. Trouwens, daar heb je nog zo’n stel, ook zo’n man en vrouw die zonodig moeten. Dat kind lijkt wel wat op mij, zou een zusje kunnen zijn. Zij heeft er ook weinig zin in zo te zien. En die vrouw houdt ook meer van hem dan van dat kind.

Ik wil weg hier, naar een warm land, altijd vrolijkheid en leuke kleuren, en leuke foto’s, leuker dan nu op deze grijze grauwe zondagmorgen te maken zijn.
Pfffffffff

viktor