Foto elke dag UMR 45: Ontroerend verhaal
Een grijze ochtend,een grijs dametje steekt de grijze asfaltweg over. Moet je daar een foto van maken, en een verhaaltje? Zal wel een grijs verhaaltje worden. Schijn bedriegt. Want deze vrouw heeft een alles behalve saai leven geleid, en kan daar zeer levendig over vertellen. Dat wist ik al want ik ken haar, maar wat ze me zojuist vertelde wist ik nog niet. Zoals ik al eens gemeld heb vraag ik toestemming aan mensen die ik fotografeer voor dit blog en die ik ken. De voornaamste reden hiervoor is dat je bij jou onbekende mensen heerlijk kunt interpreteren, fantaseren, maar dat er bij bekenden feiten over die personen naar boven kunnen komen, en dat zouden ze wel eens niet zo leuk kunnen vinden.
Dus ik ben naar beneden gegaan om haar te vragen of ik de foto mocht plaatsen en wat over haar vertellen. Onder het genot van één kop koffie (“meer is niet goed voor me”) heeft ze me haar levensverhaal verteld. En ik mag alles doorvertellen. Alles wordt teveel, ik hou het beknopt.
Dit is Meis. Ze is 86 en is geboren en getogen op de Nieuwmarkt en woont nog steeds in de Nieuwmarktbuurt. Haar vader had een café op de plaats waar nu Flesseman staat, hoek Dijkstraat. De jongste uit een gezin van 6 kinderen, moeder overleed op 32 jarige leeftijd. Getrouwd geweest en twee kinderen, die ze nauwelijks meer ziet. Is in 1962 gescheiden en heeft ondertussen 44 jaar (dit is geen typfout) alimentatie. En terecht, zegt ze, want wat die man me geflikt heeft. Een drama dus. Toen ze twaalf jaar getrouwd was en weer eens het huis aan het stoffen was, vond ze de dagboeken van haar man. Ze wist wel dat hij ze had, maar: die waren van hem, dat was zíjn leven. Maar op die bewuste dag vond ze opeens dat ze daar maar eens in moest gaan lezen. Haar wereld stortte in elkaar. Het bleek dat haar man al vanaf vóór haar trouwen een relatie met een andere vrouw had. Die vrouw is in de oorlog weggevoerd door de Duitsers (moffen zoals ze nog steeds zegt: je kunt je geen voorstelling maken van het leed dat ze aangericht hebben) en in een kamp gestopt. Haar vriend, Meis’ latere man dus, heeft vier jaar op haar gewacht, en wat bleek: ze overleefde het kamp. Zoals we ondertussen weten hebben degenen die die kampen hebben meegemaakt onuitsprekelijke verschrikkingen ondervonden, die ook niet gedeeld kunnen worden met mensen die dat niet hebben meegemaakt. Ze trouwde na de oorlog dus niet met de man die vier jaar op haar had gewacht, maar met een man die ze in het kamp had ontmoet. En haar vriend trouwde met Meis; maar zijn liefde voor haar bleef, getuige de dagboeken. Ze hielden ook in het geheim contact met elkaar.
Na de scheiding die uit die ontdekking resulteerde is haar man nog tien jaar in het huis blijven wonen voor de kinderen, toen heeft ze hem de deur uitgezet. Ze was toen rond de vijftig en moest gaan werken. Ze reageerde op een advertentie waarin een kleedster gevraagd werd, hoewel ze bij god niet wist wat dat was, en werd aangenomen. Dat heeft ze nog 16 jaar gedaan. Ze heeft gewerkt voor Sigrid Koetse en zeven jaar achter elkaar, wat ze zelf een hele prestatie vond, met André van den Heuvel en Kitty Jansen.
Ze kookt nog steeds zelf en loopt zonder rollator, en al is de pas wat vertraagd: ze mankeert niks. Maar daar moet je wel wat voor doen hoor. B.v. maar één kopje koffie per dag drinken en de juiste dingen eten.
We hebben het over meer dingen gehad, zoals dat de mensen tegenwoordig zo zorgelijk uit hun ogen kijken en waarom. Ik ga weer eens een keertje met haar naar de film. Een leuke.
Groetjes
viktor