dag 42 (1-feb) Wuiven

Heerlijk in de fietsbak, pa is chauffeur. Zou het een tweeling zijn? Voorin overdwars ligt nog een baby. Zouden ze alledrie van deze man zijn of is het weer zo’n efficiënte wederzijdse buurthulp actie. Die rechts op de foto is zeker van de chauffeur, die lijkt er ontzettend op.
Toch heel wat lekkerder dan in een stoeltje voor en achterop de fiets. En het kan rustig gaan regenen, we zitten droog. Een minpuntje is dat de bak niet verwarmd is en dat er geen ruitenwissers op zitten. Als het regent zien we n.l. niks en dan kunnen we niet wuiven. Althans, dan ziet niemand dat we wuiven en dan heeft wuiven geen zin. Toch?

Ik dacht altijd dat het mij niks uitmaakte of er iemand naar dit blog keek of niet, dat ik het alleen voor mezelf deed. Maar ik kijk toch regelmatig hoeveel mensen erop geklikt hebben, ja dit is een leerzaam gebeuren. Ik wuif kennelijk ook niet graag in het niets. Regelmatig wordt het zelfbedrog doorgeprikt, totdat er overblijft wat echt is. Of in ieder geval weg is wat niet echt is, en dat is zoveel dat hele volksstammen daarvoor terugschrikken, omdat er dan voor hun gevoel niks overblijft. Maar het tegendeel is het geval.

Er moet meer geprikt worden.

Groetjes
viktor