dag 128 (28 april) Obsessie

Iedereen kent dat volgens mij wel: als er een bepaald patroon in het trottoir zit zo gaan lopen dat je op de een of andere manier die regelmaat volgt. Of, zoals dit meisje, op lijnen lopen. Of op randjes of regelmatig geplaatste obstakels op een regelmatige manier passeren. Als ik vroeger naar school liep probeerde ik altijd mijn voet middenin de volgende tegel te zetten, net zolang tot je moe van de te kleine stapjes werd. Waar komt dat toch vandaan?

Mensen hebben een aangeboren neiging tot obsessies volgens mij: heb je een mooi vogelkooitje gekocht zie je er “toevallig “nog een, die je ook koopt, en voor je het weet zie je jarenlang alleen maar vogelkooitjes, en móet je ze allemaal hebben. Interessante kunstverzamelingen zijn op dit principe gebaseerd. Maar ook de vreselijkste psychiatrische aandoeningen, dwangneuroses, obsessies.

Mijn verklaring ervoor is dat je door de herhaling iets creëert wat steeds groter wordt en zo een eigen leven gaat leiden. Het krijgt macht over je, je kan er steeds minder weerstand aan bieden.

Met gedachten gaat dat precies hetzelfde: je denkt iets, je denkt datzelfde toevallig nog eens, en nog eens en dan wordt het een steeds grotere wolk die je niet meer wegkrijgt, en die uiteindelijk totale macht over je uitoefent.

Enfin, dat kwam bij me op toen ik dit meisje over die lijn zag lopen; misschien wel omdat ze over de lijn loopt van dezelfde plek waar ik eergisteren een blog over had: nadat het jongetje de vorige tekst had weggewassen staat er nu: “ik neuk je vader in zijn smaakzenuw”. Met hetzelfde handschrift. Ik denk dus niet dat het jongetje van gisteren die tekst geschreven heeft. Maar dat er ook hierbij sprake is van een obsessie, van een macht krijgen van een zich tot steeds grotere proporties opwerkende gedachte, lijkt me duidelijk.

Groeten
viktor