dag 120 (20 april) Kids

Kinderen, het schijnt fantastisch te zijn om ze te krijgen. En verschrikkelijk moeilijk om ze uiteindelijk los te laten, want dat zal toch een keer moeten gebeuren. Net zoals ze jou los moeten laten. De kunst is ze in de tussentijd de mogelijkheid te geven hun eigen ontwikkeling te laten volgen. In mijn optiek kiezen kinderen hun eigen ouders uit, kiezen de reïncarnerende zielen een omgeving waar ze het best de dingen kunnen leren die ze te leren hebben. Als je dat beseft als ouder dan wordt je taak natuurlijk iets minder beladen: die ziel kende echt jouw moeilijkheden, jouw specifieke karaktereigenschappen, jouw hang-ups. Dat neemt natuurlijk niet weg dat je je best moet doen want ondanks alles kun je het toch verknallen.

Ik heb wel eens gehoord dat kinderen gestorven zijn omdat de omstandigheden waarin de ouders kwamen te verkeren zich zo drastisch wijzigden dat ze niet meer in dat nest konden gedijen, dat ze de specifieke ervaring die ze nodig hadden daar niet meer konden opdoen, en er dus tussenuit piepten.

Ik heb geen kinderen en daar heb ik vrede mee: je moet het leven nemen zoals het komt, en in dit leven had ik kennelijk die ervaring niet nodig. Maar dat betekent niet dat ik niet af en toe ontzettend van kinderen kan genieten. Hoewel het ook etters kunnen zijn en ze vreselijk kunnen doorzeuren en ik niet te lang die hoge schelle stemmen moet horen, merk ik dat ik het vaak ontzettend leuk vind om ze te fotograferen.

Deze foto is als een muziekstuk: het leuninkje is de muzieksleutel zowel als de notenbalk, de kids zijn de dartele noten.

Terwijl het carillon van de Zuiderkerk vrolijk klingelt wens ik jullie een sprankelende dag toe.

viktor