Foto elke dag UMR 114: Aafke Mebius
Voor het eerst , zonder daar “logistiek” toe gedwongen te zijn, een oude foto uit mijn raam. Als eerbetoon aan Aafke. Dit is een foto van vorig jaar: ik weet niet of zij het toen al wist, maar ze kijkt wel zorgelijk op de foto.
Afgelopen zomer kwam ze naar mij toe met een boek: De Helende Reis, van Brandon Bays. Dit moet je eens lezen zei ze, een indrukwekkend boek. Bays beschrijft daarin hoe ze haar kanker heeft overwonnen. In het kort: bij haar zelftherapie ging ze uit van de gedachte dat hevige ervaringen die niet goed verwerkt zijn a.h.w. in je cellen gaan zitten en daar woekeringen kunnen veroorzaken: kanker. Door dus die ervaringen a.h.w. uit het psychische systeem te krijgen verdween het bij haar ook uit haar fysieke systeem. Zij bouwde daar een therapie omheen, of beter gezegd een soort handleiding hoe je dit aan kon pakken.
Drie weken later komt Aaf naar me toe en zegt: ik heb schildklierkanker. Dat boek was dus niet voor niks op haar pad gekomen. Hoewel ze zeer gelovig is en ervan uitging dat als god haar wilde hebben zij daar vrede mee had, is zij toch met die methode aan de gang gegaan. Ze heeft contact gezocht met een vrouw die deze therapie in Nederland hanteert. Aafke is een intens levende figuur en heeft ook zeer veel heftige dingen meegemaakt, ook in haar jeugd. Ik weet welke dingen ze daar ter sprake heeft gebracht, ze was sowieso heel open over veel intieme zaken. Na de eerste sessie was haar dikke keel zichtbaar geslonken, om daarna als met verdubbelde energie weer te groeien. Uiteindelijk is ze vorige week zaterdag overleden. In alle vrede. En na een berg oud zeer opgeruimd te hebben. De laatste weken van je leven kunnen een intense versnelling teweeg brengen heb ik gezien: hoewel voor ons gevoel veel te vroeg weggegaan, ze was 64, toch een afronding. Vandaag ga ik naar haar begrafenis.
Ze was een strijdbare eigenzinnige Friezin, stond altijd voor iedereen klaar. Ze deed veel vrijwilligerswerk, o.a. het rondbrengen van maaltijden, maar was ook intensief betrokken bij allerlei aktiviteiten in de Nieuwmarktbuurt. Zo zat ze b.v. in de bewonersraad van de Nieuwmarkt. Iedereen kende haar, je kon ook niet om haar heen, ze was een ikoon van de buurt. Bij de heropening, vanwege de herprofilering, van de Nieuwmarkt op 12 maart heeft ze nog een gedenksteentje onthuld; ze heeft toen niks kunnen zeggen wat helemáál niets voor háár was.
Gisterenavond heb ik afscheid van haar genomen: eigenzinnig als ze was lag ze niet in een kist maar in een rieten mand, omwikkeld met een quilt waar vrienden en bekenden een boodschap op hebben geschreven. Tot het laatst toe heb ik gedacht dat ze het zou “redden”, en daarom is er geen boodschap van mij op die quilt. Dit is mijn boodschap aan haar: Aafke, het ga je goed.
viktor