Foto elke dag UMR 100: Mijn 100ste en een PRIMEUR

Vanavond op de journaals, morgen in de krant en nu reeds op dit blog: sneller kan het niet. Niet dat je iets wezenlijks mist als je dit blog niet ziet natuurlijk, het is meer voor de fun dat het tegenwoordig allemaal zo snel gaat. Om 12.45 heeft burgemeester Job Cohen de Rembrandttentoostelling : “Rembrandt, de zoektocht van een genie” geopend. Dit deed hij middels een druk op een grote rode knop op een paaltjeaan de overkant van het Rembrandthuis waardoor een enorm gouden gordijn dat voor het museumgedeelte van het Rembrandthuis was opgetrokken, naar beneden viel. Zo werd de aankondiging van de tentoonstelling op de pui zichtbaar.

Toen ik vannacht om 1.30 u. even wakker werd om naar de wc te gaan waren ze nog bezig het op te hangen. In 1 seconde komt het omlaag, mensen zijn rare wezens. Wat zouden ze met dat dure gordijn doen trouwens.

Op de foto ziet u Cohen met stropdas in gesprek met een meneer rechts van hem terwijl iedereen kijkt naar het resultaat van zijn druk op de knop. Hij is wars van uiterlijk vertoon, denkt na en wordt niet afgeleid door de waan van de dag. Dat vind ik in deze foto mooi weerspiegeld: terwijl iedereen geabsorbeerd is door het geboden spektakel heeft hij de blik op iets anders gericht. Cohen schaar ik bij de, wat ik altijd noem, zachte krachten. Niet de houwdegen-energie van een Verdonk, of van de gemiddelde manager tegenwoordig, maar de veel dieper gaande kracht van een Mandela.

Dat doet me trouwens denken aan een erg leerzaam moment voor mezelf: een aantal jaren geleden kwam Mandela hier met de boot voorbij. Uren van tevoren stonden er al mensen te wachten. Ik had net een nieuwe stofzuiger gekocht en dacht: die kan ik wel even uitproberen voor hij er is. Niet dus, toen ik ging kijken was hij al 300 meter verder. Toen dacht ik al: die stofzuiger, het gewone leven dus, is veel belangrijker, dat had ik intuïtief goed gezien. Niet belangrijker dan Mandela natuurlijk, zulke mensen zijn van onschatbare waarde voor de mensheid. Nee, belangrijker dan het fotograferen van Mandela.

Opeens besef ik dat dit mijn 100ste blog is. Nou het is dus een feestelijke geworden.

Groetjes
viktor