Categorie: Mijn optredens / Clips

Hoe ouder je wordt hoe meer je met het verleden wordt geconfronteerd. Ik maakte daar de afgelopen weken een paar sterke staaltjes van mee.

In mijn stamkroeg de Queenshead op de Zeedijk kwam ik een tijdje terug Coco Coquette tegen, travestiet en leading lady van hilarische travo-shows met allerlei artiesten, deze dagen weer elke zondag in de Casa Rosso op de wallen te bewonderen.

Koos, want zo heet hij in het echt, vertelde dat er een filmpje van de Dolly Bellefleur shows in het Anthony theater, op de Oudezijds Voorburgwal vroeger, was opgedoken en dat ik daar, zij het kort, ook op stond.

Het was aan het begin van de carrière van Dolly Bellefleur, pas haar 30-jarig bestaan gevierd en het filmpje was van 1990. Ik was indertijd druk met zingen en wilde graag meedoen, dus ik had een afspraak met Dolly, Ruud Douma, in het Anthony-theater gemaakt waar haar DOLLY’S WONDERLAND liep. Toen ik binnen kwam om auditie te doen, wist ik niet wat ik hoorde: Dolly was aan het repeteren en juist op dat moment een gedichtje van mij aan het declameren!!! Ze wist niet dat het van mij was, had het uit de Flikkeragenda gehaald waar ik het onder de naam Victor Loman had ingestuurd!!!! Een jaar of 20 later heb ik het haar nog eens horen doen op de Nieuwmarkt:

Wat is het leven soms toch dolletjes

Alles gaat even op rolletjes

Een vaste relatie, een baan aan de top

en voor als jij er niet bent

Een opblaaspop.

Ik heb dat trouwens zelf eens in de kleine zaal van het concertgebouw gedeclameerd als tussenstukje in Plaisir d’Amour wat ik daar zaagde, maar dit even terzijde.

Enfin, ik werd aangenomen en het is voor mij een mythische tijd geworden. Ik was bepaald niet de hoofdattractie, had ook eigenlijk meer met verkleden an sich dan met travestie, maar wat een intense hilarische periode was dat. Het filmpje dat ik van Koos kreeg bracht vergeten dingen weer naar boven. Samen met Molly Strichnine deed ik mijn “Ben je eenzaam vannacht” als de Babettes, zij als voormalig heroïne-hoertje Barbara Schmit op ukelele, en ik als heilssoldate Betty Boersma op de sax.

Voor Klaas ten Holt, alias Eileen Wayback alias zuster Carla de Boer, die ik vanaf 1978 kende en waarmee ik een duo-programma maakte, had ik twee liedjes geschreven die hij daar deed, en hij zong een ander bestaand liedje van mij. Ik herinner me dat hij er niet tegen kon dat ik na afloop soms zei wat er verkeerd ging om het nog te verbeteren. Hij heeft jarenlang succes gehad met een van mijn liedjes die hij zong als zuster Carla de Boer:” Ik hou van mensen.” Dat ging over een verpleegster die alles deed voor de mensen totdat ze beter werden, dan spoot hij ze in met bacillen om ze weer ziek en afhankelijk van haar te maken. Een ander lied was “Dolor” over de zwaarte van het artiestenleven. Ik wist helemaal niet meer dat hij dat zong, dat bleek pas uit het filmpje.

Het was op zijn lijf geschreven, net als het lied dat ik voor hem maakte dat ging over dat hij zo’n onzeker persoon was totdat hij vrouwenkleren aan had en hij ijzersterk werd. Dat was ook echt zo, hij zag er bovendien werkelijk ravissant uit dan, terwijl hij als man helemaal niet zo’n bijzonder mooie jongen was. Maar in beide hoedanigheden enorm fotogeniek.

Van Koos hoorde ik dat het helemaal niet goed ging met Klaas, en gisteren via facebook dat hij was overleden. Ik had de laatste jaren geen contact meer met hem maar ben toch aardig geschrokken. Ik hoorde dat hij in het hospice in de Polderweg lag net toen ik daar een dag eerder voor had gestaan met mijn ex die mij het pand wilde laten zien omdat ik al een paar keer gezegd had dat ik wel in een hospice wilde werken. Daar lag hij dus toen!!

Groet

René

PS 1: ik heb een paar foto’s van dat filmpje gemaakt vanaf de computer, herinneringsfoto’s voor mij.

PS 2 : hier is de link naar dat filmpje dat in vijven opgeknipt is. Ik sta in de aankondiging op 2.33 minuut als Viktoria Normaal met een stukje “Ben Je Eenzaam Vannacht” en Klaas op 3.06 minuut met “Ik hou van Mensen” en ook op 14.12 minuut met een stukje “Dolor”. Ik bedenk net pas dat het goed kan zijn dat ik dat op de gitaar begeleidde, en na dat stukje weer opgezocht te hebben blijkt dat inderdaad het geval, ik hoor heel zacht de gitaar rammelen.

Het filmpje geeft goed de sfeer weer, bijna jaren zestig eigenlijk, terwijl het dus 1990 was.

EN VANAF HIER DE FOTO’S DIE IK UIT BOVENSTAANDE FILMPJES TROK VANAF MIJN COMPUTER: