BUIZERD IN CRISISTIJD

Gisteren naar de Hoogovens geweest, op inspiratie van Jeg eigenlijk. Vanuit de aanlegsteiger van de vleugelboot in Velsen, op 100 meter van mijn door het Noordzee-kanaal verzwolgen geboortehuis op Stationstraat 9, langs het kanaal naar de Ijmuidense sluizen gelopen.

Ik waande me in een ander land, voelde me helemaal op vakantie. Zeeschepen die binnenliepen bewonderd en gefotografeerd, de bemanning niet uitgezonderd natuurlijk, en steeds dichter de Hoogovens genaderd. Ik wist niet dat je daar zo dichtbij kon komen, en dat er mensen waren die daar hun woonplaats hadden uitgekozen: woonbootjes, rare bouwsels en jaren vijftig auto’s, zelfs een prachtige ouderwetse autobus, een caravan, étalagebenen. Het was echt de rafelrand van Nederland.

Vissers voor een grauw industriëel décor, maar ook een paar Nijlganzen, scholekstersen bizondere eenden.

En inderdaad, je kon zien dat het ook bij de Hoogovens CRISIS is: uit sommige schoorstenen kwam geen rook en ik zag maar één affakkelvlammetje.Voor de buizerd, realiseerde ik me, was het bepaald geen CRISIS-dag: de haas smaakte zo naast de kademuur als vanouds. Dat was bij de vorige crisis ook al zo: als je maar niet meer verlangt dan je nodig hebt is het nooit crisis. Ook in de z.g. crisistijd gaat het leven gewoon door (al kan de verorberde haas dat helaas niet meer beamen).

In elk geval kon ook de buizerd er niet onder uit nog even aan de vorige crisis te denken (laatste foto), al besloot hij zich er niks van aan te trekken.

groetjes
rené

PS: verdere foto’s over deze “vakantie” volgen in de loop van de week.

Het heeft iets van: eten met je handen op je rug.

Voordat ik door had wat er zo intensief door een man en een vrouw werd gefotografeerd, maakte ik maar alvast een foto van de richting waarin zij dat deden. Achteraf zag ik pas de buizerd in de verte. De hazen had ik wel gezien, dat zijn dus de familieleden van de vermoorde haas. De buit werd naar de kademuur gevlogen waar ik hem kon fotograferen.

VOLDAAN NA DE MAALTIJD MOEST HIJ TOCH ONWILLEKEURIG NOG EVEN AAN DE VORIGE CRISIS DENKEN.
MAAR OOK DATMAAKTE HEM NIET BANG.
….”WELKE CRISIS LAAT EEN HAAS NIET SMAKEN, GEEN TOCH? ” …WAS EEN VAN DE GEDACHTEN DIE BIJ HEM BOVEN KWAM DRIJVEN.
EN HIJ KON ZICH NIET VOORSTELLEN DAT ER NIET GENOEG HAZEN WAREN, DUS HIJ MAAKTE ZICH GEEN ZORGEN OM DE TOEKOMST.