BIZONDERE ONTMOETING

Wat er hier nou te fotograferen viel, er is hier toch niks te zien?

Nou, zei ik, ik zit in een workshop fotografie en we hebben als opdracht: stadslandschap. We moeten ruimtelijke foto’s proberen te maken.

Daar begon het gesprek mee. Tot het begon te regenen hebben we  daar gestaan. Hij bleek buschauffeur op de regionale routes rond Eindhoven te zijn geweest. We kregen het over die stad omdat ik een Eindhovens accent ontwaarde, dat bleek dus te kloppen. Hij had zelfs nog bij Philips gewerkt in een van de oudste vestigingen, die aan de Emmasingel.

Wist u dat Philips een Duitse jood was, die zelfs naast Marx heeft gewoond?

Nee dat wist ik niet.

Nou dat weet niemand, als je dat tegen iemand in Eindhoven vertelde verklaarden ze je voor gek.

Op de Nederlandse staat had hij het niet: ze hebben me zoveel kwaad berokkend, zelfs mijn naam hebben ze gestolen.

Het fijne wilde hij er niet van vertellen, maar hij had nou een Engelse naam, al was dat de vertaling van zijn oorspronkelijke Nederlandse naam, een hele algemene die zich ook goed vertalen láát, maar ik zal hem niet noemen. Hij deed sowieso heel geheimzinnig over een aantal dingen.

Och meneer, als ik geweten had wat ze me aan zouden doen dan had ik in 1940 ook met mijn armen omhoog gestaan en me bij de nazi’s aangesloten.

Dat vond ik toch een beetje een onaangename conclusie.

Zijn vrouw lag op Zorgvlied, daar vlakbij, en hij had zijn naam al in de grafsteen laten beitelen. Negentig was hij, ik schatte hem 84 toen hij ernaar vroeg.

Hij had zoveel verteld dat hij nou wel eens wat van mij wilde horen. Het eerste dat me te binnen schoot was mijn fotoproject in Flesseman. Dat komt natuurlijk omdat hij zo oud is. Soms heb ik het boek bij me, en dat was toevallig nu het geval. In een impuls heb ik het hem gegeven, hij was er erg blij mee.

Pas een paar dagen later realiseerde ik me dat ik hem jaren en jaren geleden al eens gesproken moet hebben, want veel dingen kwamen me plotseling heel bekend voor.

groetjes

rené