BELGISCHE HARTSTOCHT
Soms zit het wel ERG mee met het fotograferen uit mijn raam, zoals wel blijkt uit deze serie van VANDAAG.
Maria-Dolores heeft het raadsel vanuit Italië opgelost: het is een theatervoorstelling. Inmiddels heb ik twee kaartjes opgehaald en ga ik er dinsdag naar toe. HIER EEN VERSLAG DAARVAN, LATER GEMAAKT NATUURLIJK EN HIER GEPLAATST. Overdag dus, want ‘s-avonds ga ik naar Elefteria Arvanitaki in Carré, ook vandaag geregeld. Ik heb opeens een enorme honger naar creatief theatraal vertier. Net, eergisteren, naar het Rudi van Dantzig-programma geweest.
Ik weet niet of dat er ook een teken van is, maar er gebeurde vandaag iets heel erg raars met mij. Ik draaide een CD van de Beach Boys, de eerst groep waar ik ooit een LP van kocht, en ik krijg bij het eerste nummer, Sloop John B., een gigantische huilbui, en ik ben echt geen huilebalk. Een enorm mooi, verloren gevoel kwam boven, werkelijk tranen met tuiten. Ik moest een half uurtje bijkomen.
De enige keer dat ik me herinneren kan dat ik dat ook had was in Auschwitz, maar toen was het nog heftiger, duurde het langer en had het een andere lading.
Hollandse hartstocht, zal ik maar zeggen.
Op 2 december 2014 schrijf ik: de makers hebben een foto van mij gebruikt voor een boekje over hun projecten. Mezelf kennende moet ik daar wel een blog over gemaakt hebben, maar dat ga ik nog nakijken. Het was volgens mij de laatste foto die ze daarin geplaatst hebben.
BELGISCHE HARTSTOCHT VAN BINNENUIT
groetjes
viktor en rené
