BEDANKT VOLKSKRANT!?

Nooit heeft de “echte” Volkskrant zich met zijn eigen weblog bemoeid. Het leek er op of ze het blog begonnen zijn om ook maar met de tijd mee te gaan, net zoals ze met het tabloid-formaat achter de voorgangers aan gingen.

Het heeft mij altijd zeer verbaasd dat ze nooit meer dan iets halfslachtigs met al die creativitiet gedaan hebben die er op het blog te vinden was. Maar als je niet weet wat er gebeurt in je eigen achtertuin weet je ook niet dat er heerlijke wilde bessen groeien en prachtige camperfoelie.

Dat werd mij ontzettend duidelijk toen er 7 foto’svan mijn tentoonstelling over ouderen in verzorgingshuis Flesseman in januari 2008 in het VK-magazine kwamen: er was geen enkele relatie, men wist niet van een weblog af. Ook toen het boek ervan uit kwam dat door toenmalig burgemeester Cohen aan een van de bewoners als eerste exemplaar werd aangeboden: geen sjoege.

Dat maakte mij niet veel uit allemaal, maar het verbaasde me wel. En niet dus, gezien hun houdingin de loop der jaren. Net zomin als het me nu verbaast dat ze stoppen zonder alternatieven te bieden: het interesseert ze gewoon niks. Maar wat ik het ergste vind is dat ze door die blindheid niet weten dat er veel mensen zijn die het weblog als website gebruiken, zoals ik. Misschien een beetje naïef van mij, maar ik ben er nooit alert op geweest alles naar een website om te zetten, van de veronderstelling uitgaande dat dit blog altijd zou blijven bestaan. Hoe dom.

Gelukkig heb ik een paar weken geleden iemand kunnen benaderen die alles op DVD wil zetten.Mijn eerste weblog bij de VK, Foto Elke Dag Uit MijnRaam is al af. Dat wasvoor mij zo’n belangrijk document dat ik dat ook zelf in eigen beheer wilde hebben. Het idee dat dat nou op het web verloren gaat vervult mij met gruwel. Maar ik heb het nou in ieder geval wel zelf.

Ik zie aan telmiep dat er nog steeds mensen komen kijken naar mijnblogs over Nepal, mijn blog over de foto van Jezus, gayparades, marathon Amsterdam, etc.etc.Elke dag, dag in dag uit, vaak uit andere landen. Dat zal ik gaan missen, en omdat ik het allemaal met hart en ziel heb gedaan vind ik het ook jammer dat al die mensen daar geen blik meer op kunnen werpen omdat het door het afvoerputje wordt weggespoeld.

Het was voor mij een prima gelegenheid mijn foto’s te laten zien aan veel mensen, zo’n 100-200 per dag met uitschieters naar 500-1000. Dat kreeg ik met tentoonstellingen nooit voor elkaar. In die zin gaat mijn leven behoorlijk veranderen, want ik wil dat mijn foto’s gezien worden. Dus ik zal weer aan de tentoonstellingen moeten.

Ik vind de termijn waarop het blog stopt veel te krap: als het een jaar was geweest had ik wel iemand gevonden die alles op een anderblog kon zetten of die een website met alles er op en er aan kon maken, nu lukt me dat niet meer, vooral omdat ik ook andere dingen aan mijn hoofd heb.

Maar het was 5 jaar lang geweldig om het te doen. Jammer dat alles nu verloren gaat, maar ik heb er waanzinnig veel plezier aan beleefd. En natuurlijk ook de contacten zal ik gaan missen. Hoewel ik nooit heel actief aan het netwerken ben geweest kom je in de loop der jaren steeds dezelfde mensen tegen omdat je daar iets mee hebt. Die leer je dan spelenderwijs steeds beter kennen. Datzal toch weer gaan verwateren natuurlijk, daarvoor heb je toch een ontmoetingsplaats als dit blog voor nodig.

Dus mijn bedankje aan de Volkskrant heeft een dubbele betekenis.

Groeten

rené Louman

Om een indruk te geven: dit zag ik net, terwijl ik op 4januari mijn laatste blog heb gezet vanwege een blogpauze ( normaal doe ik het elke dag):