AMNESIA
Komt het door het herfstweer? Of door mijn verkoudheid waardoor ik aan huis gekluisterd ben? Of door het besef in de herfst van mijn leven beland te zijn?
Ik nie weten, maar ik ben aan het terugkijken. Het begon er gisteren mee dat ik mijn oude liedteksten wel weer eens wilde zien. Ik heb er ongeveer 100 gemaakt en in een klapper staan, maar ik kon die klapper in eerste instantie nergens vinden, maar na een kwartiertje zoeken had ik hem.
Ik begon vooraan, wat betekent: bij de laatste teksten want de nieuwste deed ik altijd bovenop. Van heel veel teksten heb ik nooit liedjes gemaakt omdat ik ze niet goed genoeg vond, maar nu ik ze herlas viel het reuze mee. Een zo’n tekst, die ik onder dit stukje heb neergezet, ging over geheugenverlies en dat gerelateerd aan het maken van foto’s. Ik herkende mezelf er nog steeds in, of eigenlijk misschien nog wel meer dan toen. Het is een van de drie teksten die ik schreef in mei 1994, dus bijna 25 jaar geleden!!!
Vervolgens bedacht ik dat ik al een, vind ik nog steeds, goed liedje had gemaakt over terugkijken op je leven, met 365 foto’s van mijn eigen leven waar ik allemaal op sta als “filmpje”. Degenen die hier vaak kijken hebben dat vast gezien, maar voor anderen: HIER is dat te vinden. En toen bedacht ik dit blog: ik haal wat foto’s uit dat “filmpje” en zet die bij de tekst van AMNESIA. Ik bleek ergens ál de foto’s van dat “filmpje” nog te hebben en koos daaruit de portretten.
Die portretten deden me ook wel wat: ik zag de gelukkige en ongelukkige periodes in mijn leven er goed aan af. Ik heb er wat portretten bijgezet van ná het liedje en zag wat ik al wist: de huidige tijd is een hele goede voor mij, ondanks wat fysieke malheur en de toestand in de wereld. Maar wat ik ook leerde is dat alles wat geweest is er op een bepaalde manier niet meer toe doet.
Hier is de tekst van AMNESIA:
Ik ken een hele rare jongen
op het eerste gezicht is hij heel gewoon
geen vierkant hoofd met groene ogen
geen kikkerkop, geen duizendschoon
echt een doodnormaal persoon
hij lijkt een heel spontane jongen
zijn ogen open, maar iets té wijd
zijn blik iets té vol verbazing
er is iets vreemds waar hij aan lijdt
deze hele gewone jongen
is zijn geheugen volledig kwijt
ik noem hem vaak de foto-jongen
al heet hij eigenlijk Bas
altijd: camera in de aanslag
en 20 foto-albums in zijn tas
want hij herinnert zich alleen van foto’s
wie hij is en wie hij was
als je hem tegenkomt zegt hij: even zoeken
noem een jaartal, een maand, een dag
vindt hij je foto in zijn boeken
dan herkent hij je en zegt verrast
o ja, René, je bent veranderd
sta even stil, ik leg je vast
zonder foto’s is hij niemand
zijn beelden zijn z’n werkelijkheid
hij ziet het leven als een boek vol foto’s
voelt geen liefde, haat of spijt
hij hecht alleen aan dode plaatjes
echt een boy van deze tijd
Ik werd vandaag om 4 uur wakker en kon niet meer in slaap komen, ben maar wat gaan lezen in een boek van Adyashanti waar ik op en af aan bezig ben. En wat lees ik:
“Want als we het verleden loslaten, zouden we niet meer weten wie we waren. Dan zouden we onszelf niet meer kunnen hullen in het verleden. We zouden geen medelijden meer met onszelf kunnen hebben. We zouden in dit moment leven, en alleen dit moment, en we zouden onszelf zonder kritiek, schaamte en schuldgevoel aanvaarden”.
groetjes
rené
