AMERSFOORT 2
Zomaar mensen fotograferen durf ik niet zo, dus dat doe ik altijd een beetje gecamoufleerd. Wat dat betreft is het uit-mijn-raam fotograferen voor mij zo prettig: niemand heeft het in de gaten dus ik kan nemen wat en wie ik wil. Maar als ik met mijn camera door een stad loop mis ik dus een hoop, hoewel….niet alles.
Een van de camouflagetechnieken bestaat uit het maken van een foto van een totaal oninteressant object op ongeveer 90 graden links van datgene wat ik eigenlijk wil fotograferen. Dat doe ik dan al kijkend door de zoeker. Hierna breng ik het toestel op borsthoogte en kijk ik naar het draaibare schermpje, alsof ik het resultaat wil bekijken. Maar niets is minder waar: ik kijk wel op het schermpje, maar om mijn eigenlijke object in beeld te krijgen op dat schermpje. En dan knip ik. Zo is de eerste foto van de twee stropdasmeneren ontstaan.
Een andere methode heb ik hier al eens beschreven. Dat is wat ik noem mijn “heupscheef” methode. Dan loop ik met mijn camera zogenaamd nonchalant in mijn hand ter hoogte van mijn dij, bijna gestrekte arm zoals je normaal loopt. Ik heb dan de sluitertijd op 1/500ste of 1/1000ste en knip op de gok, vaak de andere kant opkijkend. Dat gaat tot nu toe meestal fout, maar een enkele keer krijg ik er op wat ik hebben wil. In dit geval lukte het bij de vrouw op de bank, hoewel ik ze erg moest uitvergroten.
Bij spiegels weten de mensen niet wat ik aan het doen ben. Nou meneer, ik ben u aan het fotograferen, en mezelf ook. Maar dat heeft hij niet in de gaten.
Verder kan je natuurlijk heel snel fotograferen ( de twee mannen in het bushokje) , of mensen van achteren ( de jongen op de fiets), of een bepaald object in het vizier nemen en afdrukken als degene die je hebben wilt daar net “toevallig” langsloopt. Dan hebben ze het wel door maar ja, moeten ze maar niet in de weg lopen. Dat is bij de laatste foto het geval, de dame met de drie hondjes.
Maar soms kan het gewoon echt niet, en dan kan je alleen maar van het beeld genieten en daar vrede mee hebben.
groetekus
René
