AFSCHEID VAN SIMON VINKENOOG
Vanochtend om 8.00 u. zou Simon Vinkenoog afscheid komen nemen van Buitenzorg waar hij samen met zijn Edith zovele jaren in de zomermaanden woonde. Dat betekende voor mij om 7.00 u. opstaan, want ik heb gisteren tot 21.30 u. gewerkt en had geen zin meer om meteen naar de tuin te gaan.
Het was een indrukwekkend moment dat de lijkwagen achteruit het complex opreed. Na een uitleg voor de dragers (daar ligt zijn hoofd, dus u moet draaien als de kist er uit is) werd er in een stoet van een man of twintig-dertig achter de kist aangelopen richting zijn huisje. Na de kist en Edith en een van Simons zoons, sprekend Simon trouwens, volgden eerst ik weet niet hoeveelcameraploegen. Persoonlijk vond ik dat grote onzin voor iets wat een klein intiem gebeuren had moeten zijn. Maar ja, in zo’n tijd leven we.
Het begon te storten van de regen, dus toen we langs mijn tuin kwamen pakte ik snel een plu, om vervolgens achteraan de stoet verder te gaan. Het gebeuren bij zijn tuin kon ik daarom niet volgen, het pad is te smal zodat ik er te ver van af stond. Maar het had ook zijn voordelen: vanwege de regen werd er geen rondje gelopen maar nam men dezelfde weg terug zodat ik me plotseling vooraan de stoet bevond.
Nou had ik expres geen fototoestel meegenomen want ik dacht dat er wel genoeg foto’s van genomen zouden worden, en ik wilde echt afscheid nemen zonder dubbele concentratie. Maar toen ik meopeens vooraan de stoet bevond kon ik toch de verleiding niet weerstaan. Ik ben snel vooruitgelopen, heb mijn camera gepakt en vanuit mijn tuin een paar foto’s van het langskomen van de kist en van Edith gemaakt. Het was te donker voor goede foto’s maar ik ben toch heel blij dat ik het gedaan heb.
Tot het laatst heb ik geaarzeld of ik wel of niet naar de begrafenis zelf zou gaan, en uiteindelijk besloten dat niet te doen. Zoveel had ik niet met hem, het enige contact was af en toe via de tuin, en daarom vond ik dit afscheid op deze wijze genoeg. Op het moment dat ik dit schrijf zal ongeveer zijn kist zijn graf in zakken.
Het was een bizondere man.
Groetjes
rené
PS: de foto die ik plaatste op het vorige blog een week geleden staathier.
Edith: de vrouw waar hij de laatste 20 jaar mee samen was:
